Model postępowania z dziećmi z U.N.S
- diagnoza audiologiczna – po stwierdzeniu u dziecka wady słuchu należy przeprowadzić specjalistyczne badania i ocenić, jaki jest stopień uszkodzenia słuchu
- protezowanie – kolejny etap to protezowanie, czyli zaopatrzenie dziecka w odpowiednie aparaty słuchowe lub implant ślimakowy; właściwy dobór aparatów to połowa sukcesu w dalszej pracy z dzieckiem
- rehabilitacja słuchu i mowy.
Sukces rehabilitacji w dużym stopniu zależy od następujących czynników:
- stopnia uszkodzenia narządu słuchu
- wieku, w którym ono nastąpiło
- poziomu inteligencji dziecka
- cech osobowości dziecka.
Do warunków sprzyjających procesowi rehabilitacji należą:
- wczesna diagnoza
- prawidłowy aparat słuchowy dostosowany do stopnia uszkodzenia słuchu i dający dostateczne korzyści słuchowe lub implant ślimakowy
- właściwa opieka logopedyczna
- zdolności pedagogiczne rodziców.
Okres największej gotowości do przyswajania mowy na drodze słuchowej to pierwsze 3 lata życia małego człowieka, z czego 1-szy rok uznaje się za najważniejszy. Im wcześniej zaopatrzymy dziecko w aparat słuchowy tym lepsze wyniki rehabilitacji możemy osiągnąć. Jednak sam aparat, nawet najdoskonalszy, nie zastąpi ucha ludzkiego. Dla pełnego wykorzystania wzmocnionych dźwięków niezbędny jest codzienny trening słuchowy, dzięki któremu dziecko zdobywa najpierw ogólną orientację słuchową, a następnie systematycznie poznaje różne cechy dźwięków. Rehabilitacja dziecka źle słyszącego powinna stanowić realizację tzw. wychowania słuchowego. Wczesne wychowanie słuchowe to oczywiście również ćwiczenia słuchu werbalnego polegające na otaczaniu dziecka mową, śpiewem i muzyką. Dlatego tak ważnym warunkiem sprzyjającym rehabilitacji są zdolności pedagogiczne rodziców. To od ich systematycznej pracy z dzieckiem w domu najwięcej zależy.
Opracowała mgr Alina Korniluk-Bałło